La crueldat, com quansevol vici, no ha de tenir cap motiu, nomès la oportunitat per executarla...

dimarts

Torpeza



Señor, usted me perdona
pero sabe de mis torpezas
y voy dando traspiés.
Le creí torpemente
todo cuanto dijo
y los torpes somos
igualmente tontos e inocentes.
Eso es imperdonable
mi señor, amor.
Como buena torpe confundí
todo cuanto usted me obsequió.
Cuando dijo...-es mio tu dolor-
Aún quedan primaveras
y yo se las mostraré.
Me recordó que es meterse
en la cama y dormir las horas
de vigilias humeantes pasadas.
Le creí tanto y tan torpemente
que me avergüenzo mi señor.
Cuando noche tras noche le esperaba
como una novia, sólo se movía
para darme la visión de su espalda
y no de frente con su amor proclamado.
Y usted, mi señor, me obsequiaba
con un fraternal beso en la frente
diciendo que me quería.
Soy tan torpe
que le he necesitado,
sus manos, sus palabras,
sus consuelos...aunque me asegura
que no espere nada más nunca,
que esperar me convierte en débil.
Usted me ningunea cuando enfermo,
cuando me peino y cuando lloro
me ningunea con sus silencios, me ningunea
recordándome a quién no me quiso.
Y es que, soy tan celosamente torpe
que le creí y ahora no sé ya
como hago mi señor para no creerle...

17 comentaris:

TORO SALVAJE ha dit...

Este me ha conmovido.
Nos ningunea sin compasión alguna.


Besos.

Tempus fugit ha dit...

Eso no es torpeza, es dependencia, y hay que superarla, romperla, alejarla.... Para empezar no estaría mal un "Señor, váyase vd. a la mierda"


besos

Frida la llorona ha dit...

Toro salvaje, nada más inhumano que ningunear, es sinónimo de aniquilar conscientemente.

Besos Toro.

Frida la llorona ha dit...

De Cenizas,

Prou bè sóc conscient de l'entelat.
Com treure el tel?

Petons, i el teu consell es el mès adient, merces....ara toca dol.

David Mariné ha dit...

Ara toca dol, tu ja ho has dit.
De las cenizas también surge belleza y este poema es inmensamente bello en todas y cada una de sus cenizas.
Felicitats.
Un petò.

Frida la llorona ha dit...

Bigmouth, ja he vist que ets de Barna...sempre agrada paralar amb algù proper i som molts. Gràcies per les teves paraules, fer dol es trist, molt, tots plegat ho hen fet mès d'un cop i mès encara....veritat?
M'agrada que t'agradi el poema, es ple de sentiments.

Petons.

David Mariné ha dit...

No soc de Barna, soc d'Hospitalet. Barcelona és la ciutat periférica a la meva...
Humor per guarir si cap un xic el teu dol.
Petons.

Frida la llorona ha dit...

Bigmouth...m'has fet riure...L'Hospi es prolongació de Barna...jo de Rubí City, ja saps...la ciutat sense lleis...a l'altre costat de Collserola....
Eiii, merci per fer-me de guaridor, de tot cor.
Besets.

Juan Ojeda ha dit...

Torpeza, a lo mejor (a lo peor) la incapacidad de transitarse en la noche propia,
Quizás construirse sea aprender a desconfiar de todos los Señores de nuestra vida,

Enorme abrazo hasta el norte.

Frida la llorona ha dit...

Estimado Juan, cierta la torpeza del entusiamo. Y reconstruirse siguiendo bien tus indicaciones.

Abrazo con querencia absoluta.

Anònim ha dit...

Preciosa Frida, corazón de algodón dulce y tierno deja que lama tus lágrimas y heridas; nada me haria tan feliz princesa de mi cuento y mi castillo.

Lo que no me callo.... ha dit...

Me he quedado ensimismada leyéndote, me he quedado muda, sin palabras, no sé que decir... Frida, esta entrada me sabe a algo que ya he probado, y sigo probando y comiendo... Creo que te entiendo demasiado bien, por eso sólo te digo que... No sé... Que te quiero un montón!!! Y que viva la torpeza!!!! Yo soy TORPE, SÍ, lo reconozco, y lo voy a seguir siendo toda mi vida, creo... Un besazo.

Lo que no me callo.... ha dit...

Por cierto, me emocioné tanto que no te dije que: me encanta la foto!!! TKM, Nenuca!!!

Frida la llorona ha dit...

Anónimo/a, deja de venirpor aquí, NO ES TU SITIO, y estoy un tanto cansada de tu rastro. Se quien eres, barre el castillo o riega tu jardín.

Frida la llorona ha dit...

Lo que no me callo, ya sabes no? sabemos, pues sabiendo cuanto sabemos casi mejor dejar de saber nada, no crees?

La foto es guay...ya sabes que soy un pelín mochilera, me conoces bien.

TK y a TI.

Anònim ha dit...

No sé porqué, me acaba de venir a la mente : LA ESCLAVA DEL SEÑOR.






La entrega de tu dolor será mi perdición.

Frida la llorona ha dit...

hEto...eso de la esclava del señor me suena muy católico-apostólico y romano....

Yo soy más....orientalista, si quieres nos vamos a los Himalayas y nos dedicamos a cantar mantras, que me mola más. Seguro que me duelen los pies y las manos del frio a esas alturas, no me retiro allí por las temperaturas aunque está empezando a nevar por Pirineos, la semana que viene la tengo libre y te llevo.